Τα ιδια

Ηθελα πολυ να γραψω κατι χαρουμενο.Ηθελα πολυ να μπορεσω να βγαλω μεσα απο την ψυχη μου το μαυρο πεπλο τησ θλιψης.Δεν μπορω μου ειναι αδυνατον ομως.Ολα τα πραγματα στην ζωη μου τον τελευταιο καιρο ειναι μαυρα.Εκει που παω να δω μια ακτινα χαρας ερχεται κατι πιο μαυρο και την σκεπαζει.Μεχρι ποτε θα παει αυτο;Μεχρι που θα φτασω για να ξεκαθαρισω τα πραγματα;Ποσο πιο χαμηλα θα πεσω στα ματια μου;Κανω πραγματα που μετα τα βλεπα και βριζω τον εαυτο μου.Γιατι ενα σαρακι με τρωει απο μεσα μου;Γιατι αυτο το αισθημα οτι κατι πολυ κακο με πλησιαζει ειναι τοσο εντονο;Γιατι η φουρτουνα μεσα μου δεν λεει να σταματησει;Χιλιαδες γιατι χωρις απαντηση.Νομιχω οτι αιωρουμαι στο κενο και κατι θα γινει και θα πεσω αποτομα κατω.Το μονο που φοβαμαι ειναι οι πληγες της πτωσης.Εχω λαβωθει αρκετα και δεν ξερω αν αντεχω αλλες πληγες.Ο χρονος θα δειξει αλλα και αυτος περναει βασανιστικα αργα.Καθε μερα ενα λιθαρακι μου αποκαλυπτεται αλλα το κακο ειναι οτι το παζλ αυτο ειναι ακομα στην αρχη και εγω δεν μπορω να περιμενω αλλο πια.Κουραστηκα φτανει τοσο.