Πλανη

Πεφτει η νυχτα κι εκεινος παλι ψαχνει
ενα εισητιριο στο θανατο να φτασει.
Μες τα γαλαζια και ασπρα ονειρα του.
Μονος ηρθε,μονος ηταν,μονος φευγει.

Με ενα τσιγαρο και μια ιδεα απο σκονη
ετσι αδοξα ονειρα του διαλεξε να σκοτωσει.
Γιατι δεν τον σηκωνε το κλιμα αυτου του τοπου
και μια ζωη αλλιωτικη εψαχνε μες την σκονη.

Μ ενα τρυπακι αρχισε με μια συριγγα τελειωνει
σε μια σκια τα ονειρα φευγουν και ας μετανιωνει.
Μια νυχτα κρυα,παγερη,μια νυχτα που πληγωνει.
Και η ζωη του εφυγε χαθηκε μες την σκονη.


Αυτο το ποιημα το εγραψε η κορη μου η Νικολινα