Θλιψη

Η εικονα λιγο πολυ γνωστη.Ματια χαμηλωμενα.υγρα και ατενιζοντας το απειρο.Η αιτια δεν μπορει να προσδιοριστει.Τι απο ολα αραγε;Ενα γιατι πλανιεται στον αερα και μεσα στην καρδια μου.Το πως φτασαμε ως εδω αδιευκρινιστο.Το μονο που μου μενει πια ειναι να περιμενω τους τιτλους του τελους.Του τελους μιας εποχης,μιας καταστασης η της ζωης μας της ιδιας.Η αναμονη δυσκολη επιπονη και ψυχοφθορα.Καρτερικοτητα δεν ειχα ποτε.Παντα ηθελα να αντιμετωπιζω τα προβληματα στην αρχη και οχι στο τελος.Πως τα καταφερα ετσι αυτην την φορα δεν ξερω.Παντα θα λεω πως φταιω γιατι δεν προσεξα τα σημαδια οσο επρεπε.Παντα θα αισθανομαι ενοχη επειδη δεν εδωσα την σημασια που επρεπε σε οσα επρεπε να δω και δεν τα ειδα.Εγω νομιζα πως τα πραγματα ειναι απλα ποτε μου δεν καταλαβα την πολυπλοκοτητα τους.Τοσο αφελης και τοσο τυφλη δεν περιμενα πως θα ειμαι.Ποναει ειναι αληθεια να ανακαληπτεις πραγματα που νομιζες πως δεν υπαρχουν ,οτι δεν μπορουν να σε αγγιξουν.Ποσο λαθος εκανα .Δεν θα συνχωρησω ποτε τον εαυτο μου γι αυτο.Επρεπε να ημουν υποψιασμενη.Επρεπε να εχω τις κεραιες μου ορθανοιχτες και ματια μου διαπλατα ανοιχτα.Εγω ομως μεσα στον μικροκοσμο μου τα ειχα ολα πλασει καλα.Νομιζα πως τα ειχα ολα καλα αλλα διστυχως ολα τιποτα δεν πηγαινε καλα.Η ανακαλυψη το διχως αλλο σοκαριστικη.Το μονο που μου μενει πια ειναι να περιμενω και αυτο ποναει εξισου.Απλωνω χερι βοηθειας αλλα ματαια.Εσφαλλα και πρεπει να πληρωσω οποιο και αν ειναι το τιμημα.Οχι δεν θα κανω πισω δεν θα τρεξω να φυγω θα μεινω εδω και θα υποστω τις συνεπειες οποιες και αν ειναι αυτες,οσο και αν χρειαστει να τις πληρωσω.Η φυγη αλλωστε δεν μου ταιριαζει.Το μονο που δεν ξερω ειναι αν θα τα καταφερω να φτασω ως το τερμα αυτου του δυσκολου δρομου.Και φυσικα δεν ξερω πως θα με βρει το τερμα αυτου του δρομου και τι σημαδια θα μου αφησει.Θα περιμενω ομως οσο χρειαστει.